Hieronder vind je een selectie van mijn ‘Verhalen vol licht’. Verhalen die je helpen om te leren luisteren naar de wijsheid die diep in jou zit, je te verbinden met de natuur die je helpen je hart te verlichten…
Ik wens je veel leesplezier en mocht ik je hebben geïnspireerd, vind ik dat natuurlijk heel leuk om te horen.
(Oh ja, ik heb de verhalen zelf met veel liefde en aandacht geschreven. Misschien onnodig te vermelden, maar het is uiteraard niet de bedoeling dat je ze klakkeloos overneemt zonder mijn schriftelijke toestemming.)
De dagen werden kouder, donkerder. Een woeste wind blies de lucht donkergrijs. Bladeren – goudgeel, oranje, rood en bruin – dansten wild in het rond en eikeltjes vielen met een zachte plof op de grond.
De herfst was gekomen en zorgde in het bos voor een wonderlijk kleurenspel. Maar Das ontging het allemaal… Hij liep daar, in het bos. Mopperend. Hij miste de warme lange zomerdagen, de lichte zachte zonnestralen. En tot overmaat van ramp had hij ook nog eens een eikel op zijn kop gekregen…
Das ging zo in zijn donkere gedachten op dat hij niet eens doorhad dat hij bijna tegen Konijn aan liep. Verontschuldigend zei hij, met een lichte blos op zijn snoet: ‘Sorry Konijn, ik had je niet gezien…’ En daarna verscheen er weer een donkere blik.
Maar Konijn deed of ze niks zag, keek Das glimlachend en met sprankelende ogen aan, schudde haar kopje en grinnikte. Ze had Das van verre aan horen komen. Zijn gezucht en gemopper gehoord. En ze wist het wel: Das zág gewoon op dit moment niet hoe mooi de herfst was!
Even stilstaan, dat was wat Das nodig had. Voelde ze aan alles.
‘Das, sta eens stil en kijk hoe wonderlijk de bladeren dansen, voel de wind op je snuit en hoor de bomen fluisteren. Ze fluisteren dat zelfs in de donkerste hoekjes licht te vinden is. Je hoeft het alleen maar te willen zien…’ sprak Konijn.
Das keek een beetje boos, maar met lichte weerstand deed hij toch wat zijn vriendinnetje zei.
Een moment was het stil…
Das voelde zijn pootjes stevig op de zachte bosgrond en langzaam verzachtte zijn blik. En ineens verscheen er een twinkeling in zijn ogen. En zag en voelde hij het: de wonderlijke dans van de bladeren en de vriendelijke, speelse streling van de wind op zijn snoet. Vol verwondering keek hij om zich heen, hoorde een zacht gefluister van de bomen. Dit was magisch! En toen viel zijn blik op het zachte, vriendelijke licht dat verstopt zat tussen de donkere wortels van Grote Boom. Wat was dat voor wonderlijks…?
‘Ja, licht speelt soms verstoppertje in de meest donkere hoekjes,’ zei Konijn lachend. ‘Kom je mee? Alle anderen zijn er ook al! Dan vieren we samen het licht in de knusse, donkere tijd…’
Niet veel later zat Das daar, samen met Konijn, Vos, Muis en Mol, terwijl het licht hen zacht omhulde en verwarmde.
©2022 Eva Wentink
©2024 Light your yoga ~ All rights reserved